COLUMN: Vijftig tinten grijs
11/11/2019 14:00
-
Von Zeggen
Giwani Zeggen
Suriname is het land van zwart of wit. Het maakt niet uit om welk onderwerp het gaat, het schijnt dat we maar op twee manieren naar een kwestie kunnen kijken. Het zal me niet verbazen als het de komende verkiezingen weer een ‘wij’ tegen ‘zij’ wordt. En dan maakt het niet uit wie ‘wij’ is en wie ‘zij’. Bij de NDP roepen ze dat ‘zij’ het land weer willen verkopen aan het zogenoemde ‘Westen’ en de andere ‘wij’ roept dat ‘zij’ de NDP nog vijf jaar door willen gaan met stelen en het land de verdoemenis in wil storten. Voor nuance lijkt er geen plaats te zijn in ons denken.
'Zij' is voor 'wij' altijd te kwader trouw. En in zo een context
is er geen oog meer voor de feiten en de argumenten. Daarom vond ik
het interview met professor Diekman afgelopen week zo mooi. Niet
vanwege zijn uitleg waarom het strafrecht niet geschikt is voor een
kwestie als overschrijding van het schuldplafond. Overigens heb ik
nog niemand onderbouwd de stellingen van de professor horen
tegenspreken. Dat daar gelaten. Het mooiste wat hij zei, betrof de
minister van Financiën. De professor kan zich niet indenken dat
Hoefdraad te kwader trouw handelt. En ik ook niet.
Dat er misschien de afgelopen decennia bewindslieden zijn
geweest die bewust het land hebben bestolen, wil ik best geloven.
Maar ook bij hen denk ik niet dat ze wilden stelen met als
eindresultaat: Suriname richting de afgrond duwen. Niemand gaat mij
wijs maken dat een minister, vicepresident of president 's morgens
opstaat en denkt: Zo, wat kan ik vandaag doen om Suriname en de
Surinamers kapot te maken. Wil dat zeggen dat elke beslissing die
ze nemen goed is? Absoluut niet. Integendeel. Bij een heleboel
maatregelen vraag ik mij af wat de onderbouwing is.
Net zo is het voor mij moeilijk te geloven dat Santokhi creolen
of Surinamers uit de verre districten veracht. Geldt dat voor alle
VHP'ers? Nee, tuurlijk niet. Er zullen ongetwijfeld enkelen zijn
binnen de partij die er nog niet klaar voor zijn om de oranje
deuren wagenwijd open te zetten. Zoals ik begin dit jaar schreef:
het is een proces. Ingezet in 2015. En het zal nog vele jaren duren
voor dat proces is voltooid. Echter, alles wat Santokhi doet om de
VHP een multi-etnische partij te maken definiëren als
voor-de-gek-houderij, is ook niet correct. Door het zwart-wit
denken, missen wij de nuance, waardoor er nooit een zinvolle
inhoudelijke discussie kan ontstaan.
Zo gaat het met vele onderwerpen. Neem de sport, any sport. Als
wij even wind mee hebben, draagt iedereen de sporters en hun
trainers op handen. Gaat het daarna even wat minder, dan schelden
wij ze de huid vol, en kunnen ze er niks van. Gaat het om het
opvoeden van kinderen, dan zien we maar twee opties: erop los
timmeren of lijdzaam toekijken. Alsof er tussen de twee uitersten
geen mogelijkheden zijn. Lever je kritiek op de politie omdat die
een geboeide verdachte op zodanige manier in de achterbak van een
pick-up smijten dat die bijna zijn nek breekt, dan ben je opeens
advocaat van de duivel en wordt je gevraagd of ze een VIP
behandeling moeten krijgen. Alsof het handvest maar twee opties
aanreikt: overdadig geweld of de rode loper uitrollen alsof het de
koning betreft.
Echter maak ik mij het meeste zorgen om de politiek. Zeker met
de verkiezingen in aantocht. De gemiddelde kiezer heeft niet de
tijd, ruimte en in sommige gevallen het analytisch vermogen om uit
te maken wat wel waar is en wat niet. Gaat ook moeilijk als leiders
alleen maar bezig zijn met 'wij' zijn goed en 'zij' zijn slecht.
Ben je bij hen, dan ben je slecht, ben je bij ons dan ben je goed.
Het eindresultaat is een bevolking waarvan de mensen elkaar per
definitie wantrouwen, afhankelijk van waar ze staan. En een
dergelijke samenleving komt nooit vooruit. Maar tussen politiek
goed en politiek slecht zitten nog duizenden opties. Zoals tussen
zwart en wit er honderden kleuren zijn. Althans, op z'n minst
vijftig tinten grijs.
Gerelateerde artikelen