COMMENTAAR: Mensen met een beperking
04/02/2020 12:00
IN DE SURINAAMSE samenleving blijven mensen met een geestelijke en of lichamelijke beperking bijna een vergeten groep, vooral als het gaat om voorzieningen. Ze worden vaak bewust weggezet door familie; werkgevers staan niet om hen te springen en de overheid doet nauwelijks iets voor hen.
Met speldenprikjes wordt iets gedaan speciaal gericht op hen,
zoals de aanleg van een kort looppad voor mensen met een
gezichtsbeperking die nu in gang is gezet of het organiseren van
een ontspanningsdag waarop ze zichzelf kunnen zijn.
Onze sporters met een beperking hebben ook wel succes geboekt
tijdens Paralympische Spelen. Het zijn vooral particulieren die
geven om deze groep burgers. Zo een particulier initiatief is
gisteren gelanceerd door het Ontwikkelingsprogramma van de
Verenigde Naties, UNDP, en de Vrouwenorganisatie WUS.
Helaas beperkt dit zich tot gehoorgestoorde en blinde en
slechtziende personen. De initiatiefnemers begonnen een campagne om
deze groepen bewust te maken dat zij als deel van de gemeenschap
het recht hebben om zelfstandig hun stemrecht uit te oefenen. Voor
de gehoorgestoorden hoeft dat geen groot probleem te zijn, voor
blinden en slechtzienden des te meer.
Al decennia zijn mensen met een gezichtsbeperking - om van hun
stemrecht gebruik te maken- afhankelijk van anderen. Eenmaal in het
stemhokje moeten ze er - letterlijk - blindelings op vertrouwen dat
de begeleider inderdaad stemt op de partij van hun keuze. Maar
garantie hebben zij niet.
WUS stelt zich op het standpunt dat ook de groep waarop zij en
UNDP zich richten zelfstandig moet kunnen stemmen. Hoezeer dit
initiatief waardering verdient, moet worden vastgesteld dat men er
heel erg laat mee komt, omdat de meest voor de hand liggende
voorziening hiervoor, een stembiljet in braille, het schrift voor
mensen met een gezichtsbeperking, moet worden ontworpen.
Met de verkiezing op komst worden wij weer met de neus op de
feiten gedrukt hoe achtergesteld onze 'gehandicapten' zijn. Er
wordt nu speciaal aandacht gevraagd voor een beperkte groep, maar
de groep van mensen met een beperking is veel groter en divers.
Het is vrijwel onmogelijk om bijvoorbeeld een rollator of
rolstoel op straat te gebruiken. Vrijwel geen enkel gebouw - ook
van de overheid - in dit land is rolstoelvriendelijk. Waar blijft
een wet om werkgevers te verplichten een bepaald percentage
'gehandicapten' in dienst te nemen? Wat doet de overheid aan de
schandalig lage maandelijkse toelage voor de groep? Dit rijtje kan
naar believen veel langer worden.
Toegegeven: Het zal niet goedkoop zijn en enorm veel tijd vergen
om in elk geval basisvoorzieningen te treffen zodat onze
medeburgers met een beperking vrij ongehinderd kunnen deelnemen aan
het maatschappelijk leven en hen te laten weten dat zij erbij
horen. Maar ergens moet een begin worden gemaakt.
Gerelateerde artikelen