COLUMN: Default Desi
15/07/2020 14:00
-
Serieus!?
Ivan Cairo
Sinds vorige week wordt Suriname om de oren geklapt met schandaal op schandaal. Het regent van valreepbenoemingen en - bevorderingen, wurgcontracten en er zou naar verluidt ook sprake zijn van het wegdragen van spullen uit overheidskantoren. Als we alle verhalen mogen geloven worden zelfs white boards en sofa’s weggedragen, naast kantoorapparatuur en dergelijke. Op een bepaald ministerie zouden zelfs splinternieuwe of semi-splinternieuwe voertuigen die twee jaar geleden zijn aangeschaft van de hand worden gedaan voor SRD 15.000. De toekomst zal uitwijzen of deze beweringen slechts verhaaltjes of verzinsels zijn, nadat de nieuwe regering een inventarisatie heeft gemaakt en deze met de samenleving deelt. Hoe het ook zij, we rollen als land van de ene modderpoel in de andere. De een met een nog indringendere geur dan de andere.
De economische ravage en financiële kaalslag die stukje bij
beetje tevoorschijn komen schijnen van een dusdanige omvang te zijn
dat de moed de nieuwe leiders haast in de schoenen moet zinken. Mij
zou waarschijnlijk de lust om een dergelijke politieke erfenis over
te nemen zijn ontnomen. Voor de taak waar de nieuwe regering voor
staat zou zelfs Hercules op de vlucht zijn geslagen. De morserij
die wordt aangetroffen kan ogenschijnlijk niet tippen aan de
stallen van Augias die volgens de Griekse mythologie in geen dertig
jaar waren uitgemest. Helaas is het internationaal schandaal,
waarbij Suriname en zijn bevolking als ordinaire wanbetalers te
kijk worden gezet, geen mythe.
Het nieuws gaat de wereld over dat het land Suriname zijn
buitenlandse schulden niet kan aflossen. Er wordt daarom gesproken
met beleggers om over hun hart te strijken en ons respijt te geven.
We werden constant om de oren geslagen met mooie praatjes dat de
leningen noodzakelijk waren. En juist die ene lening die ons als
natie trots heeft gemaakt of had moeten maken blijkt de molensteen
om onze nek te zijn geworden. De Afobakastuwdam is van ons, maar we
blijken er een heel hoge prijs voor te hebben betaald. Een prijs
die ons nu enorm veel reputatieschade oplevert. Vijfenveertig jaar
onafhankelijk als land met ups and downs, financieel-economisch en
ook anderszins, maar het is nog nooit zo slecht geweest dat de
overheid geen cent in kas had om ambtenarensalarissen te
betalen.
Nu is dat wel het geval. Zelfs de slechtste regeringen in onze
geschiedenis hebben dit niet gepresteerd. Als je kijkt naar alles
wat er de afgelopen tien jaar is gedaan, zou je bijna de indruk
krijgen dat president Desi Bouterse met man en macht alles op alles
heeft gezet om met de dubieuze eer van slechtste
financieel-economische beheerder van Suriname ooit te strijken.
Kosteloze, maar goed bedoelde adviezen en waarschuwingen uit de
financiële en andere sociaal-maatschappelijke sectoren die al
geruime tijd geleden werden gegeven zijn constant weggewuifd. De
regering wist het altijd beter en het zou wel goed komen. Het ging
slecht, maar niet zo slecht dat we ons er niet doorheen zouden
kunnen slaan, werd ons als samenleving keer op keer
voorgehouden.
We weten intussen wel beter en worden elke dag met de neus op de
feiten gedrukt. Men zegt vaak in een ludieke sfeer dat iedereen
zijn best doet om over te gaan, maar dat alleen regeringen hun best
doen om te blijven zitten. Bouterse kennelijk niet. President
Bouterse vertrekt na tien jaar aan de macht te zijn geweest naar de
politieke achtergrond. De man die op 25 februari 1980 met
hoogstaande idealen om Suriname te verheffen via de loop van een
geweer zijn intrede deed in de nationale politiek, zal voortaan
slechts gememoreerd worden vanwege zijn laatste rapportcijfer: 'D',
Default. Alle goede dingen die hij heeft gedaan, want die zijn er
ongetwijfeld ook geweest, komen hierdoor aan de schaduwzijde van
zijn politieke loopbaan. Jammer, jammer, jammer, heel jammer! Zoals
gebruikelijk krijgen politici meestal een politieke bijnaam.
'Default Desi' klinkt wel leuk in de oren, noh?
ivancairo@yahoo.com
Gerelateerde artikelen