Jona: 'Om de kunst in mij te vinden, was een proces'
24/10/2020 10:01
-
Tascha Aveloo
Artist in Residence Giovanni Jona met twee van zijn werken.
Foto: Tascha Aveloo
PARAMARIBO -
Giovanni Jona is de derde artiest, die zijn intrek mag nemen in één van de kamers van Zus & Zo. Donderdagmiddag was hij nog, samen met zijn kunstvrienden, bezig de laatste hand te leggen aan zijn expositie, die tot en met maandag duurt, als deel van het Artist in Residence-project.
Zus & Zo lanceerde het project ruim drie weken geleden.
Dakaya Lenz mocht de spits afbijten, gevolgd door Daniel Lemmer en
nu is het de beurt aan Jona, die ruim vier jaar geleden afstudeerde
aan de Nola Hatterman Art Academy. "Dit is echt leuk. Ik hoorde
velen klagen over het moeten thuisblijven tijdens de
Covid-19-lockdown, maar het is voor mij juist een tijd geweest om
even pas op de plaats te maken, voor mezelf te zorgen, weer zelf te
koken en vooral veel te schilderen", meent de jonge kunstenaar.
Genietend van een Parbo op het balkon bij Zus & Zo, vertelt
hij over zijn ontwikkelingsproces als kunstenaar. Als jongeling
merkte Jona dat hij goed kon tekenen. "Mijn medestudenten vroegen
altijd om ze te helpen met hun tekeningen. Eerst zocht ik er niets
achter, maar na een tijd dacht ik: 'maar hoe kan jij dat niet
tekenen dan?' Dus ik moest wel apart zijn in wat ik deed."
Als tiener had hij andere dingen aan het hoofd, zoals gezellig
feesten, maar na zijn schoolperiode moest hij voorzien in zijn
eigen levensonderhoud. Voor hem was de keus al gauw gemaakt, hij
zou naar het binnenland gaan om te werken in de goudindustrie. Maar
een kinderziekte, waar hij jaren last van heeft gehad, gooide roet
in het eten. "Ik werd daar erg ziek en het werk was ook zwaar, dus
ik kwam weer naar de stad."
Hij maakte een avond uit pure ballorigheid een wandeling
richting Ondrobon. "Ik zat gewoon daar. Er kwam toen een heer bij
me zitten, die een joint rookte. Hij vroeg me of ik ook rookte en
bleef tori praten. Eigenlijk verveelde ik van hem en wilde
weglopen. Toen vertelde hij dat hij wat te vieren had. Hij was die
avond namelijk geslaagd van Nola."
Jona vroeg hem wat Nola was. Toen hij hoorde dat het over
tekenen en kunst ging, besloot hij zich in te gaan schrijven. "Ik
zei die heer dat ik ook goed kan tekenen. Hij adviseerde mij om
mijn talent daar verder te ontwikkelen."
Na zijn studie, focuste de kunstenaar zich meer op het
commercieel schilderen van portretten. "Ik ben wel gegroeid, sinds
ik van Nola ben afgestudeerd. Als ik soms naar oudere tekeningen
kijk, die ik aan mensen heb verkocht, schaam ik me bijna. Ik wil
die dan terugnemen en corrigeren. Nu beheers ik de technieken,
waardoor ik de fouten inzie, maar zolang men de tekening mooi vindt
hè?"
Hij geeft aan dat hij veel vreugde ervaart wanneer mensen
positief reageren op hun portret. "Dan zegt men 'wauw, dit lijkt
echt op mij, mi lobi en'. Toen ik jonger was en mijn eigen ding
deed, heb ik ook tekeningen gemaakt, waarbij de persoon soms zei
'dat no gersi mi sref srefi'", lacht Jona verlegen.
Jona heeft, toen hij pas was afgestudeerd, vaker meegedaan aan
groepsexposities. Hij schilderde toen portretten van bekende mensen
als Michael Jackson. Echter, hij merkte dat dit niet echt aansloeg;
men wilde kunst zien. "Ik moest diep in mezelf graven om dat
kunstzinninge in mij te vinden. Het was een proces van jaren. Ik
heb op het internet gezocht naar de verschillende stijlen, maar
niets sprak mij aan. Ik begon langzaamaan en heb nu mijn eigen
stijl ontwikkeld. In het begin was ik bang dat deze niet goed was,
maar mijn vrienden hebben me aangemoedigd om gewoon te schilderen,
waar ik me goed bij voelde."
In zijn kunstwerken, werkt hij voornamelijk met acryl op doek.
"Ik schilder niet met olieverf. Die verf zet mij aan tot het
hyperrealistisch schilderen." Jona put uit zijn rijke ervaring als
portretschilder, maar ook uit zijn cultuur. Hij vertelt dat alle
gezichten en rondingen, dingen zijn die hij heeft waargenomen, maar
die hij samenbracht tot een gezicht of vorm, die hij mooi vindt. De
veelkleurige pangi steekt prachtig af tegen de donkere huidskleuren
en tembe vormen, maar ook de kotkoti, de traditionele 'scarring',
waarbij er kleine inkepingen in de huid gemaakt worden, die op de
huid groeien in een bepaald motief, evenals een moderne vrouw met
een Afrikaanse hoofddoek. De zachte omlijningen en contrasten zijn
kenmerkend voor zijn werk.
Mensen mogen zich zaterdag en zondag opgeven voor een workshop,
waarin Jona de belangstellenden zal aanleren hoe schaduw in een
gezicht aan te brengen, zodat die levendiger lijkt. "Ik maak ook
cementbeelden, maar die zijn niet af. Ik werk naar een
solo-expositie toe in november volgend jaar."
Gerelateerde artikelen