COMMENTAAR: 45 jaar Srefidensi
24/11/2020 12:00
WELKE BAGAGE MOET de ideale Surinamer hebben? Waarmee moet hij of zij zijn toegerust om de doelen van de natie te verwezenlijken? Vragen die absoluut relevant zijn bij 45 jaar Srefidensi. Oud-president Ronald Venetiaan zei na het accepteren van de hoogste onderscheiding zaterdag dat er geen asfaltweg is voor een jonge onafhankelijke staat op weg naar welvaart.
Hij heeft gelijk natuurlijk en eerlijk: het had allemaal een
stuk erger kunnen zijn. En toch, het land hoefde er ook niet zo
slecht voor te staan als nu. Historicus Maurits Hassankhan
analyseerde wat één van de grootste problemen is van Suriname: het
onvermogen om langetermijnplanningen om te zetten in
uitvoering.
Dat laat de geschiedenis zien. Van West-Suriname tot het
Tapajayproject, van ontwikkelingssamenwerking met Nederland tot een
hechte band met China. De staat Suriname lijkt soms een
schizofreniepatiënt die geen touw kan vastknopen aan haar eigen
handelen. Het enige consistente is dat het ene uiterste het andere
in geen enkel geval mag zijn.
De natie Suriname lijkt maar niet equipped genoeg om leiders te
kiezen die de internationale integriteitstoets kunnen doorstaan.
Het land zit vast in een spiraal van populistische politiekvoering
waarbij een grote groep jaknikkers de eigen normen en waarden vol
gaarne opzij zet voor macht en geld. Belangen spelen overal en voor
het oog van het volk, dat ook nog wordt voorgelogen; een president
op wie grote groepen Surinamers hun hoop hadden gevestigd, benoemt
zijn familieleden op het kabinet en geen enkele partijgenoot die
daar principieel tegen is en daar ook gevolgen aan verbindt.
Sterker nog: de president kijkt de pers in de ogen en zegt: ik
doe niet aan nepotisme. Helaas, een president die de waarheid die
zo dik aan de oppervlakte ligt geweld aandoet en een natie die daar
geen gevolgen aan verbindt is nog niet genoeg geëmancipeerd. En
zolang het volk niet laat weten dat het hier geen genoegen mee
neemt, zal het zo doorgaan. Trouwens de bevolking krijgt de leiders
die ze verdient en in het zadel houdt.
Gelukkig, verandering is mogelijk. Maar dan pas wanneer wordt
beseft en erkent dat de samenleving geen zakkenvullende schizofrene
leiders wil en het volk durft om haar stem te laten horen - ook als
de eigen persoonlijke belangen wel worden behartigd. Een natie
vooruitbrengen begint bij een gemeenschappelijke band. Dat gaat
voor Suriname best moeilijk, want als we eerlijk zijn leven we nog
steeds naast elkaar en niet met elkaar. Laat de gezamenlijke
binding dan zijn, het streven om bij 45 jaar Srefidensi de eigen
verantwoordelijkheid te nemen door het collectieve belang te
plaatsen boven het enge. Het lijkt moeilijk, maar geen overwinning
zonder 'strijd', geen vooruitgang zonder inzet.
Laat de ideale Surinamer de man, de vrouw, het meisje, de jongen
zijn, die oprecht het land vooruit wil brengen en de eigen broeder
of zuster bij de hand pakt en zegt: "Ik neem je mee, want yu
probleem na mi probleem." Fijne Srefidensi!
