COLUMN: De laatste
30/11/2020 14:00
-
Von Zeggen
Giwani Zeggen
Dit is de laatste keer dat ik op de maandag op deze plek in de krant verschijn. Na bijna tien jaar en bijna vijfhonderd columns, is het mooi geweest. Mijn leven richtte ik min of meer in naar de zondag en het schrijven van een column. Ongeacht de omstandigheden. Altijd verstuurde ik op de zondag voor de maandag dat de krant verscheen een
column naar de redactie. Steeds weer met de vraag in mijn achterhoofd, of wat ik had opgeschreven zou bijdragen aan een beter Suriname. Dat is overigens mijn drijfveer; een beter Suriname. Mede geïnspireerd door het personage Roy Ferrol in de film ‘Wan Pipel’.
Op 25 november, bij 45 jaar Srefidensi, dacht ik na over welke
quote uit de film anno 2020 het best mijn gevoel over Suriname en
de Surinamers tot uiting zou kunnen brengen. Ik kon mij niets
anders bedenken dan het moment waarop duidelijk wordt dat Roy voor
Suriname en Rubia kiest en papa Ferrol haar omschrijft als 'zo
iemand'. Roy reageert daarop op met: "Waarom noem je Rubia zo
iemand? Dat racistisch gedonder van jullie. Ik hou van Rubia papa,
een Surinaamse zoals jij en ik." De omschrijving van Rubia als 'zo
iemand' was puur op basis van haar uiterlijk. Immers, Papa Ferrol
kende haar niet.
Het legt precies bloot het probleem dat ik heb met de veel
gebezigde mantra's van "eenheid in verscheidenheid" en "ondanks de
verschillen, leven wij toch vredig met elkaar". Hoezo kan een
verschil aan de basis liggen van eenheid? Dat is nergens zo. Het
zijn juist aspecten waar iedereen het over eens is, die maken dat
samenwerking en eenheid worden gerealiseerd. De verschillen waar
men het over heeft, welke zijn die?
Je kunt aan iemand misschien wel zien dat hij of zij Hindostaan
is, maar dat maakt hem of haar niet automatisch ook een hindoe. Een
creool is niet automatisch een christen en een Javaan niet
automatisch een moslim. Om het maar niet te hebben over een kind
van wie de moeder een Hindostaanse christen is en de vader een mix
van een Javaan en creool die het wintigeloof belijdt. Het zijn de
uiterlijke verschillen, de etniciteit. Maar is het niet dat onze
Grondwet juist verbiedt onderscheid te maken op basis van
uiterlijk?
Je kunt natuurlijk zeggen dat ik droom en dat die droom nooit
werkelijkheid wordt. Voor mij is dat de
'het-glas-is-half-leeg'-benadering. Heel veel op deze wereld is
ooit begonnen met een droom. De auto, het vliegtuig, de telefoon,
allemaal begonnen met een droom van iemand. Hetzelfde geldt voor de
dromen van Kamala Harris, Barack Obama en Martin Luther King. Maar
ook Suriname heeft tal van dromers gehad: Anthony Nesty, Letitia
Vriesde, Jairzinho 'Bigi Boi' Rozenstruik en de voetballers van
Natio onder leiding van Dean Gorré. Het zijn dromers die de
toekomst vorm helpen geven.
Daarom zal ik elke dag blijven dromen van dé Surinamer zoals
verwoord in het Bini-project voor 75 jaar Suriname in 2050. Het
Suriname dat wij kennen, met de focus op verschillen, is het
overblijfsel van een mislukt Nederlands experiment dat heersen
mogelijk maakte, te midden van verdeeldheid en verschillen. Wees
daarom bedacht ten aanzien van leiders in de samenleving die maar
blijven benadrukken dat er verschillen zijn. Nogmaals: geen enkele
eenheid en of samenwerking heeft verschil als basisingrediënt.
Of ik er in 2050 bij ben? Ik hoop van wel. Zal mijn droom tegen
die tijd een illusie zijn gebleken? Ik denk het niet. Het is een
kwestie van willen en bij jezelf beginnen. De Surinaamse bromki
dyari wordt voor mij niet gekarakteriseerd door de eenheid te
midden van de zichtbare verschillen, maar door de eenheid gesmeed
via de onzichtbare overeenkomsten. Het gaat u goed. Tan bun!
giwani@hotmail.com
Gerelateerde artikelen