COLUMN: 25 februari 2021
25/02/2021 14:00
-
Pokay Tongo
Stuart Rahan
Het is geen nationale vrije dag vandaag. Zal het de komende vier jaren ook niet zijn. De staatsgreep van 1980, gedoopt tot revolutie door militaire machtswellustelingen, is voor zittende politici een kwestie van voor of tegen. Tegenstanders zijn nu aan de beurt. Alleen jammer dat hun argumenten geen hout snijden. Maatschappelijke organisaties als Stichting 8 December zijn geen representatie van het Surinaamse volk om deze historische dag als nooit geweest te beschouwen. De stichting is in het Decembermoordenproces partij geworden en wijst daarom logischerwijs een herdenking af.
Kunnen wij dan doen alsof 25 februari 1980 nooit heeft
plaatsgevonden? De impact van zo'n brute machtsovername op onze
geschiedenis kun je niet gewoon weggummen. Er is de periode voor en
na zoals sommige schokkende gebeurtenissen de wereld van de een op
de andere dag deden veranderen. Nine-Eleven, de terroristische
aanslag op de Twin Towers in New York, is daar het meest sprekende
voorbeeld van. Het machtige Amerika (lees rijke Westen) was
aangevallen. Het vrije woord, denken en uiten werden aan banden
gelegd zoals in Suriname de media en personen werden
gemuilkorfd.
We kunnen dus niet doen alsof 25 februari nooit is geweest en
dat het vandaag niet van invloed is op ons denken en handelen. We
staan tegenover elkaar. Een referendum zal daar, ongeacht de
uitslag, ook geen verandering in brengen. Eén ding is zeker,
vandaag kunnen we niet wegkijken. We plukken er nog steeds de
wrange vruchten van. Daders hebben zich genesteld in de politiek
als bloeddorstige parasieten die niets en niemand ontzien op hun
weg naar persoonlijke rijkdom. Dat is geen revolutie. Dat is
uitzuiging van het arme volk. Dat is dansen op het graf van de
democratie en de rechtsstaat.
Daarom steeg mijn verontwaardiging onlangs toen de vorige first
lady tegen een dienstdoende politieofficier riep: "Wie denk je wel
dat je bent? Dati a kondre na fu yu." Geschiedenis is geen
selectief gegeven maar gebaseerd op feiten. Elke keer als (gewezen)
militairen de politieke macht namen of kregen, werd het land
geregeerd (den rigeri!) alsof het hun eigendom was. Sinds 1980
hebben vuile militaire handen voor zeker twintig jaar hun eigen
gezicht schoongewassen en is Suriname verder verarmd. In
financieel, economisch, sociaal en moreel opzicht. Het pronken toen
met de Sranan bromkidyari was slechts een dekmantel.
De ex-first lady heeft bewust gekozen voor een man die Suriname
te schande heeft gezet. Zij koos er bewust voor zijn daden te
accepteren en conformeerde zich aan zijn handel en wandel.
Kennelijk heeft zij zich nooit verplaatst in de opgelegde positie
van de vijftien echtgenotes van de op 8 december 1982 vermoorde
vijftien echtgenoten. Toen haar de toegang tot het gerechtsgebouw
(waarin haar veroordeelde echtgenoot zich moet verantwoorden voor
de moord van dezelfde vijftien echtgenoten) werd ontzegd, voelde ze
zich blijkbaar gekrenkt. Want, hoe durft de politieofficier van
dienst je de toegang te weigeren tot het gerechtsgebouw waar jouw
echtgenoot in de beklaagdenbank zit.
Dat alles zonder zich te realiseren dat de vijftien echtgenotes
nooit een eerlijke kans hebben gekregen om in een openbaar proces
te horen wat hun echtgenoten hadden misdaan. Deze vijftien
echtgenotes hebben nooit afscheid kunnen nemen van hun echtgenoten.
Voor de toenmalige legerleider bestonden/bestaan deze vrouwen niet.
Hij nam wraak omdat hij zich in zijn ego gekwetst voelde. Het enige
wat de vakbeweging en een deel van intellectueel Suriname deden,
was hem oproepen terug te keren naar het pad van democratie en
herstel van de rechtstaat.
Dus, roep niet in een quasi gekwetste bui dat je een
democratisch recht hebt. En roep vooral niet: "Bij ons in de partij
wordt ons geleerd beleefd te zijn." Gelukkig zijn er opnamen van
uitspraken van dezelfde partijleider die niet de beleefdheid en het
respect naar politieke tegenstanders en de rechterlijke macht toe
heeft. 25 februari 2021 is geen 25 februari 1980. Daartussen is te
veel gebeurd. Herhaling of herbeleving is wonden openrijten die nog
lang niet geheeld zijn. Het is een dieptrieste les die jammer
genoeg behoort tot ons collectieve Surinaamse geweten.
taknangami@live.nl
Gerelateerde artikelen